نمازگاه بخارا یک سکوی نماز است که برای نماز در روزهای عید مانند قربان و فطر، در نظر گرفته شده است و در جنوب باختری بخارا جای دارد. واژهٔ «نمازگاه» به معنی جایی‌ست که می‌توان در آن نماز خواند. نمازگاه می‌تواند یک اتاق یا فقط یک جانماز باشد که از سوی یک مسلمان برای فراهم کردن جایی پاک برای نماز گزاردن در نظر گرفته می‌شود.
نمازگاه بخارا جایی‌ست برای برپایی نمازِ جمعیت بزرگی از مردمی که از سراسر سرزمین پیرامون می‌آیند و حتی جائی برای راهپیمایی ارتشیان فراهم می‌کند. باور بر این است که نمازگاه در سدهٔ نهم در زمان سامانیان ساخته شده است. از آنجایی که نمازگاه امروزه درون شهر جای دارد، معنای اصلی خود را از دست داده است. اکنون نقش نمازگاه در منطقهٔ بخارا را مجموعه‌های آیینی حومه‌ای (بهاءالدین محمد نقشبند، آرامگاه قاسم شیخ در کرمنه و...) بازی می‌کنند.پس از گشایش فرارود به دست مسلمانان، نماز عید در بخارا در ریگستان برگزار می‌شد، ولی در سده نهم میدان تنگ شد و نمازگاه بیرون از شهر و در فاصلهٔ نزدیک سه کیلومتری از کانون شهر ساخته شد. تا سدهٔ دوازدهم همانجا برگزار می‌شد، تا زمانی که ارسلان‌خان دستور داد که باشندگان شهر از بخارا دور نشوند، زیرا این کار سستی توان پدافندی شهر را به دنبال می‌داشت.
اینگونه بود که باغ شمس‌آباد خریداری شد و در سال های ۱۱۱۹-۱۱۲۰ نمازگاه به صورت دیواری از آجرهای پخته به درازای تقریبی ۳۸ متر به جای آن باغ ساخته شد. در دیوار، محرابی (طاقچه‌ای که نمازگزاران را به سمت مکه راهنمایی می‌کند) با قوس‌های ضد صدا در دو سوی ساخته شده بود. نمازگاه در سده ۱۳، ۱۴ و ۱۷ کمی بازسازی شد.مسجد آمیخته‌ای از یک ایوان به یاد ماندنی را به دست آورد: ساختمان جلویی یک گالری سه دهانه با سر در گنبدی در مرکز. بقایای دیوار اولیه در دیوار مهراب باختری سازه جای دارد. در همان زمان به جای منبر چوبی، منبر آجری ساخته شد. محراب نمازگاه با رخام گچی خمیده آراسته شده و نوشته‌هایی با الگوی هندسی و کنده‌کاری‌های به زبان عربی در آن دیده می‌شود.
پس از چنگ اندازی چنگیز به بخارا در ۱۲۲۰، او از آستانهٔ همین مسجد گفت: «اگر شما اهل گناه نبودید، خداوند برای کیفرتان کسی چون من را نمی‌گماشت.» برای دیدار از آثار تاریخی ازبکستان با تور گروهی ازبکستان و تاجیکستان نازنیوز همراه شوید.
دیدگاه خود را بنویسید