بایگانی نوشته‌ها

شاید به روشنی نتوان گفت که کدام عنصر در معماری کویر تا به این اندازه مسحور کننده و چشم‌نواز است که می‌تواند حس خوب را به بیننده منتقل کند اما با اطمینان می‌توان گفت همه‌ی این بناها بی‌تردید در یک ویژگی مشترک‌اند: حیرت‌انگیز بودن! حیرتی که صرف‌نظر از تکنیک‌های معماری، چون روحی مسافر در میان دیوارها، سقف‌ها، آجرها و نقش‌های بنا جریان دارد و چشمان هر بیننده‌ای را از خود سرشار می‌کند.

خانه زینت‌الملک یکی از بناهای مهم شهر شیراز است که بخشی از نارنجستان قوام به‌شمار می‌رود. زیرزمین این خانه سال‌هاست که به موزه‌ی مشاهیر شیراز تبدیل شده است. هر کسی که به معماری و تاریخ علاقه‌مند باشد، قطعا از دیدن این عمارت تاریخی لذت خواهد برد.

دزفول یکی از آن شهرهایی‌ست که بخشی از بافت قدیمی آن دست‌نخورده باقی مانده است. بی‌دلیل نیست که به این شهر موزه‌‌ی آجر هم می‌گویند. کافی است سری به محله‌های تاریخی آن بزنید تا چند سال در زمان به عقب برگردید، جایی نزدیک رودخانه‌ دز آرام و در عین حال پرخروش!

دزفول یکی از شهرهای شمالی استان خوزستان است که جاذبه‌های گردشگری طبیعی و تاریخی فراوانی دارد. یکی از دیدنی‌های دزفول حمام کُرناسیون است که در چند سال گذشته موزه مردم‌شناسی دزفول در آن برپا شده است.

محمد تقی خان بافقی از خوانین یزد بود که 52 سال بر این منطقه حکومت کرد، از اواخر دوره افشاریه تا اوایل دوره قاجار و مجموعه خان و باغ دولت‌آباد از بناهای دوران او محسوب می‌شوند.

اگر چه در سال‌های اخیر، ییلاقات اطراف تهران به مکانی برای فرار از گرمای تابستان و تفریح مردم تهران تبدیل شده است اما درگذشته‌ای نه چندان دور، میزبان شاهان قاجار بوده است. فیروزکوه و روستاهای اطراف آن زمانی شکار‌‌گاه فتحعلی شاه قاجار بوده، هرچند حالا دیگر خبری از شکار در این جا نیست! در این میان تنگ واشی معروف‌ترین شکارگاه منطقه بوده است.

باغ فردوس یکی از آثار به جا مانده از دوران قاجار در شهر تهران است. خانه‌ای که باغی بزرگ و باصفا پیرامون آن را فراگرفته و اکنون بخشی از آن به موزه سینما تبدیل شده است.

در بیشتر شهرهای تاریخی و بزرگ ایران می‌توان سراغ بازارهای قدیمی را گرفت که در طول قرن‌ها، محلی برای تجارت و داد و ستد بوده‌اند. شهر سنندج نیز از این قاعده مستثنی نیست و بازار تاریخی و سرپوشیده سنندج از جاذبه‌های گردشگری مهم این شهر است.

تپه حصار واقع در حاشیه جنوبی شهر دامغان برای نخستین بار توسط اریخ اشمیت از دانشگاه پنسیلوانیا در سال 1312مورد کاوش قرار گرفت. بر اثر این کاوش ها روشن شد که این محوطه باستانی دارای سه دوره اصلی فرهنگی از اواخر نوسنگی تا پایان عصر مفرغ است. از زمان کاوش های اشمیت در تپه حصار این محوطه به عنوان یکی از محوطه های مبنا برای شناسایی فرهنگ های همزمان در فلات مرکزی ایران مورد استناد باستان شناسان است.

منطقه چشمه علی دامغان در شمال شهر دامغان و حدود 30 کیلومتری این شهر و در بین روستای آستانه وشهر دیباج واقع گردیده است. چشمه علی از طرف شمال به دو استان شمالی گلستان و مازندران راه دارد.