تبریز
ساختمان شهرداری تبریز
/post-382اگر به تبریز سفر کرده باشید و چرخی در مرکز شهر زده باشید، حتما عمارت شهرداری نظر شما را جلب کرده است. ساختمان شهرداری تبریز که به کاخ شهرداری نیز معروف است، گذشته از ارزش تاریخی و معماری، موزه‌ی پروپیمانی دارد که بازدید از آن خالی از لطف نیست.
ارگ یا مسجد علیشاه
/post-371ارگ یا مسجد خواجه تاج الدين عليشاه وزير الجايتو و ابوسعيد بهادرخان در فاصله سال‌هاي 716 هـ ق الي 724 هـ ق در شهر تبریز استان آذربایجان شرقی ساخته‌شده است و هم اكنون در ضلع جنوبي خيابان امام خميني واقع است. قسمت جنوبي آن داراي طاقي بزرگ بوده است كه به‌علت فرونشستن بنيان و تعجيل در اتمام آن طاق شكسته و فروريخته است. قسمتي كه اكنون به چشم مي‌خورد قسمت‌مسقف مسجد مي‌باشد كه عرض آن 15/30 متر و ارتفاع ديوارهاي دور آن به طور متوسط 30 متر است. درحفريات اخيردريافته‌‌اند كه 7 متر از ديوارها زير خاك مانده است.
مزارات بیلانکو
/post-329بیلانکوه یا ولیانکوه از محلات تاریخی شهر تبریز است. شهرت این محله به "بیلانکوه" را به وجود مدفن اکابر، اولیاء و عرفای تبریز در آن منسوب می‌کنند. مزارات بیلانکوه همواره از اهمیت خاصی برخوردار بوده است. مرقد و مزار بزرگانی چون "اخی سعدالدین" (عارف نامدار قرن ششم هجری)، "کمال‌الدین مسعود خجندی" (شاعر و عارف قرن هشتم هجری)، "کمال‌الدین بهزاد هراتی" (نگارگر بزرگ قرن دهم) و جز آن در این محله واقع شده‌اند. با توجه به بررسی‌های صورت گرفته به نظر می‌رسد بیلانکوه محله‌ای با قدمت قریب به یک هزار سال می‌باشد.
ربع رشیدی
/post-328مجموعه‌ی ابواب‌البری ربع رشیدی در شمال‌شرق شهر تبریز قرار دارد که هسته‌ی اولیه‌ی آن در اوایل قرن نهم هجری در اوج دوران طلایی حکومت ایلخانان مغول به دست وزیر مدبر، خواجه رشیدالدین فضل‌الله همدانی ساخته شده است. پس از رشیدالدین این مجموعه‌ی عظیم شهری ویران و غارت شد و در دوران وزارت فرزندش خواجه محمد دوباره مرمت و احیا گردید.
عمارت ال گلی
/post-325"شاه گلی" یا "ائل گلی" یکی از مهم‌ترین گردشگاه‌های شهر تبریز است که در جنوب‌شرق آن و در ۷ کیلومتری مرکز شهر واقع شده است. این مکان در زمان آق‌قویونلوها ایجاد شده و در دوره‌ی صفویان گسترش یافته است. شاه‌گلی تا پیش از روی‌کارآمدن صفویان، بزرگترین منبع ذخیره آب جهت آبیاری باغ‌های مناطق شرقی تبریز تا دروازه تهران و تپلی‌باغ بوده است. در دوران قاجار در پیرامون استخر شاه‌گلی خیابان‌هایی جهت عبور و مرور احداث گردید و در جوار این معابر، درختان تبریزی، بید مجنون و گل‌های اطلسی متعددی در چندین ردیف جهت تزئین گردشگاه و پاکی آب و هوا کاشته شد.
مسجد استاد و شاگرد (علائیه) تبریز
/post-324این بنا در سال 742 ه.ق توسط امیر شیخ حسن چوپان ملقب به علاءالدین ساخته شده است و بدین جهت ابتدا به "علائیه" و گاه به اعتبار خان مغولی – یعنی سلیمان، نواده‌ی هلاکوخان- "سلیمانیه" نیز نامیده شده است.
برج خلعت پوشان
/post-323حدود پنج کيلومتري شرق تبريز در روستاي کرگج از دهستان باسْمَنج برج آجري بلندي وجود دارد که به برج خلعت پوشان معروف است. اين ساختمان از آثار دوران صفوي مي‌باشد و در دوره‌ی قاجار نيز در اين بنا خلعت اعطائي پادشاهان ايران بر دوش فرمانداران و خدمت‌گزاران محل انداخته مي‌شد. اين برج داراي شانزده پهلو و سه طبقه است.
خانه حیدرزاده تبریز
/post-322خانه حیدرزاده عمارت تاریخی واقع در منطقه‌ی مقصودیه شهر تبریز است که در سمت جنوب ساختمان شهرداری تبریز قرار دارد. هیچ سندِ تاریخی مبنی بر زمان احداث این خانه در دست نیست اما تحقیقات نشان می‌دهند که این خانه در حدود سال ۱۸۷۰ توسط حاجی حبیب لک ساخته شده است. بنا در سال ۱۳۷۸ شمسی در فهرست میراث ملی ایران با شماره ۲۵۲۴ به ثبت رسید. خانه حیدرزاده ۹۰۰ مترمربع مساحت دارد و دارای دو طبقه می‌باشد. این خانه دو حیاط اندرونی و بیرونی دارد که توسط ساختمان از یکدیگر جدا شده‌اند.
خانه بهنام
/post-321خانه‌ی بهنام یکی از ساختمان‌های تاریخی شهر تبریز است که در اواخر دوران زندیان و اوایل دوران قاجار به عنوان یک خانه‌ی مسکونی ساخته شده است. در زمان پادشاهی ناصرالدین شاه قاجار، این خانه نوسازی و با نقاشی‌هایی تزیین شد. ساختار کلی بنا شامل یک ساختمان اصلی، به عنوان ساختمان قشلاقی و یک ساختمان کوچک به عنوان ساختمان ییلاقی است. مانند بسیاری از خانه‌های قدیمی ایرانی، این خانه دارای دو حیاط اندرونی و بیرونی است.
گورستان مشایخ شادآباد
/post-320شادآباد در 10 کیلومتری غرب تبریز و در دهستان باسمنج قرار دارد. در حال حاضر گورستان از طريق یکی از منشعبات مسیر اصلی اتوبان تهران–تبریز قابل دسترسی می‌باشد. در سرتاسر گورستان مقابری وجود دارد که حاصل صناعت هنرمندان مسلمان قرون هفتم الی نهم ه.ق می‌باشد. مجموعه مقابر سنگی روستای شادآباد را می‌توان در قالب گنجینه‌ای از مواد فرهنگی کهنی معرفی کرد که تا کنون به علت دوری از انظار شهروندان و محدودیت تردد و دسترسی به محوطه‌ی گورستان، ناشناخته و مغفول مانده‌اند. شیوه‌ی ایجاد مقابر بدین گونه بوده است که پس از حفر زمین به عمق تقریبی دو متر جهت ایجاد اتاقک تدفینی، دیوارهای اطراف اتاقک را با سنگ و ملات آهک کار کرده و پس از قرار دادن فرد متوفی در حالت چمباتمه وی را با هدایای فراوان به خاک می‌سپردند.