مجله گردشگری

کنیا با نام رسمی جمهوری کنیا ( سواحیلی: Jamhuri ya Kenya)، کشوری است در  شرق آفریقا که بیست و هشتمین کشور پرجمعیت جهان و هفتمین کشور پرجمعیت در  آفریقا محسوب می‌شود و با ویزای کنیا می‌توانید به این کشور سفر کنید.  جغرافیای کنیا متنوع است و در بین 47 شهرستان آن متفاوت است. کنیا  دارای  خط ساحلی در اقیانوس هند است که شامل باتلاق‌هایی از مانگروهای شرق آفریقا  است. داخل سرزمین دشت‌های وسیع و تپه‌های متعدد است. کنیا از شمال غربی با  سودان جنوبی، از غرب با اوگاندا، از شرق با سومالی، از جنوب با تانزانیا و  از شمال با اتیوپی همسایه است. بخش‌های مرکزی و غربی کنیا با دره ریفت کنیا  و استان مرکزی که دارای بلندترین کوه، کوه کنیا و کوه الگون در مرز بین  کنیا و اوگاندا است، مشخص می‌شود. جنگل کاکامگا در غرب کنیا یادگاری از  جنگل‌های بارانی شرق آفریقا است. جنگل مائو بسیار بزرگتر است، بزرگترین  مجموعه جنگلی در شرق آفریقا.

کنیا با نام رسمی جمهوری کنیا (سواحیلی:  Jamhuri ya Kenya )، کشوری در شرق  آفریقا است که از آغاز پارینه سنگی زیرین  شاهد سکونت انسان بوده است. کنیا یکی از اعضای کشورهای مشترک المنافع است که طبق سرشماری سال 2019  جمعیتی بیش از 47.6 میلیون نفر را شامل می‌شود. کنیا بیست و هشتمین کشور  پرجمعیت جهان و هفتمین کشور پرجمعیت در آفریقا است که ایرانیان برای سفر به آن به ویزای توریستی الکترونیکی کنیا نیاز دارند. پایتخت و بزرگترین  شهر کنیا نایروبی است، در حالی که قدیمی‌ترین و دومی شهر بزرگ آن، که تا  سال 1907 نیز اولین پایتخت کنیا بود، شهر ساحلی مومباسا است که شامل جزیره مومباسا در اقیانوس هند است. همچنین کیسومو سومین شهر  بزرگ کنیا و همچنین  یک بندر داخلی در خلیج وینام است که همراه با خلیج‌های  متعدد و سکونتگاه‌های انسانی که یکی از قطب‌های مهم حمل‌ و نقل دریایی، ماهیگیری، کشاورزی، تجاری، تاریخی و گردشگری در دریاچه ویکتوریا است.

از مسکو تا مرزهای شرقی چین، مسافتی بیش از  نه هزار کیلومتر توسط قطارهای  سراسری سیبری پیموده می‌شود. هر دو روز یک  بار در نیمه شب، قطاری برای  شروع یک سفر طولانی که یک هفته طول می‌کشد مسکو  را به مقصد “ولادی وستوک”  ترک می‌کند. مردم زیادی از جمله گردشگران خارجی  از راه‌های دور می‌آیند تا  این سفر را تجربه کنند. به گفته گردشگران خارجی،  این طولانی‌ترین سفری  است که یک نفر می‌تواند طی کند. می‌توان از داخل  قطار مناظر را نگاه کرد و  به مکان‌های جدیدی رفت.

کالاش قومی هندوایرانی ساکن هندوکش است. آن‌ها در ناحیه چیترال، استان سرحد در شمال شرقی پاکستان سکونت دارند و به زبان کالاش از زبان‌های هندوایرانی  شاخه داردی سخن می‌گویند. کالاش‌ها آخرین جامعه‌ای هستند که کیش کهن آریایی را زنده نگه داشته‌اند و جمعیت آن‌ها حدود ۶ هزار نفر برآورد  می‌شود. کالاش‌ها از اصیل‌ترین مردمان آریایی هستند. فرهنگ مردم کالاش بسیار منحصر بفرد و کاملاً متفاوت از اقوام همسایه ایشان است و به همین جهت این قوم بسیار مورد توجه مردم‌ شناسان قرار گرفته‌اند. آن‌ها چندخداباور  هستند و طبیعت نقش معنوی مهمی در زندگی ایشان دارد. نورستانی‌ها که  همسایگان شرقی کالاش‌ها هستند و در ولایت نورستان افغانستان سکونت دارند نیز در گذشته مذهبی مشابه با کالاش‌ها داشتند.

عوامل متعدد اجتماعی، فرهنگی و تاریخی دست به دست هم داده‌اند تا آشپزی سریلانکا شکل بگیرد. تاثیر دوران استعمار هلند را نمی‌توان بر آشپزی این  منطقه نادیده گرفت، ضمن اینکه آشپزی اندونزی و جنوب هند هم بر سریلانکا تاثیر  گذاشته است. امروزه برنج، نارگیل و ادویه‌های متعدد از اصلی‌ترین  مواد تشکیل‌دهنده‌ غذاهای سریلانکایی هستند. مهم‌ترین ویژگی رژیم غذایی در سریلانکا، استفاده از برنج آب‌پز یا بخارپز است که با انواع خوراک، کاری ماهی، مرغ، گوشت گوساله یا گوسفند سرو می‌شود. انواع دیگری از خوراک هم  وجود دارند که با سبزیجات و حبوبات تهیه می‌شوند و در کنار برنج سرو می‌شوند. همراه با غذا، انواع ترشی میوه و سبزیجات، چتنی و نوعی سس استفاده می‌کنند که از پودر نارگیل، فلفل و آبلیمو تهیه می‌شود.

این قله در زبان محلی سری پادا (Sri Pada) یا Samanalakanda نامیده می‌شود  که به‌معنای کوه پروانه است. این کوه مخروطی ۲۲۴۳ متری در نواحی مرکزی  سریلانکا قرار دارد. این قله را سری پادا  یعنی جای پای مقدس نامیده‌اند  چون در نزدیکی قله، تخته سنگی مسطحی قرار دارد که بودایی‌ها معتقدند جای  پای بودا است. پیروان آیین هندو اعتقاد دارند که این مکان، قدمگاه شیوا است  و مسیحیان و مسلمانان منطقه معتقدند که این صخره، جای پای حضرت آدم (ع) یا  سنت توماس است.

این پارک ملی در مرز میان استان‌های  Sabaragamuwa و Uva قرار دارد. این  پارک به‌منظور حفاظت از حیوانات وحشی ساخته شده است. این مجموعه‌ حفاظت‌  شده، مساحتی در حدود ۳۰ هزار هکتار را در بر می‌گیرد. این منطقه پیش از  اینکه به‌عنوان پارک ملی و پناهگاه حیات وحش انتخاب شود، برای کشاورزی  تناوبی مورد استفاده قرار می‌گرفته است. این  پارک در ۱۶۵ کیلومتری کلمبو  قرار دارد و یکی از مهم‌ترین زیستگاه‌های پرندگان آبی و فیل‌های سریلانکایی  است. این پارک سومین پارک پربازدید سریلانکاست و به یکی از جاذبه‌های  گردشگری محبوب این کشور تبدیل شده است به‌ خصوص برای کسانی که به جاذبه‌های  طبیعی و حیات وحش علاقه دارند.

پارک ملی یالا، پربازدیدترین و دومین پارک ملی بزرگ سریلانکا است. این پارک  به پنج قسمت تقسیم شده که در حال حاضر دو قسمت از آن برای بازدید عموم باز  است. هرکدام از این بخش‌ها نام جداگانه‌ای دارند. بخش اول پارک ملی روهونا  (Ruhuna) و بخش دوم پارک ملی کومانا (Kumana) یا یالای شرقی نام دارد. این  مجموعه در نواحی جنوب شرقی این کشور واقع شده و در استان جنوبی و استان   اووا (Uva) قرار گرفته است. این پارک وسعتی معادل ۹۷۹ کیلومتر مربع دارد و  در ۳۰۰ کیلومتری کلمبو واقع شده است. این پارک در سال ۱۹۰۰ به‌عنوان  منطقه‌  حفاظت‌ شده‌ حیات وحش انتخاب شده است و به خاطر تنوع حیوانات وحشی  شهرت دارد.

این پرورشگاه فیل محلی برای نگهداری و  حفاظت از فیل‌های آسیایی است که در  دهکده‌ پیناوالا در ۱۳ کیلومتری شهر  Kegalle در استان Sabaragamuwa قرار  دارد. در سال ۲۰۱۱، ۸۸ فیل شامل ۳۹ فیل  نر و ۴۹ فیل ماده از ۳ نسل در این  مجموعه زندگی می‌کردند. این پرورشگاه به‌منظور حفاظت و مراقبت از فیل‌هایی  پایه‌گذاری شد که بدون غذا، از پدر و مادر خود دور افتاده بودند و در  جنگل‌های سریلانکا رها شده  بودند. این مجموعه در سال ۱۹۷۵ توسط دپارتمان  حفاظت از حیات وحش سریلانکا، ساخته شده است. این مجموعه ابتدا در پارک ملی  Wilpattu قرار داشت و بعدها  بعد از چند بار جابه‌جایی به مکان جدید منتقل  شد.

غارمعبد دامبولا که با نام معبد طلایی دامبولا هم شناخته می‌شود، در نواحی  مرکزی سریلانکا واقع شده است. این مجموعه در ۱۴۸ کیلومتری شرق کلمبو  (Colombo) و ۷۲ کیلومتری شمال کاندی واقع شده است. معبد طلایی دامبولا در  سال ۱۹۹۱، در فهرست میراث جهانی یونسکو  جای گرفت.