معبد هندوها را در سال 1310 هجری شمسی و در زمان حکومت محمد حسن‌ خان سعدالملک حاکم وقت بندرعباس، تجّار هندیِ شهری به نام شیکارپور(غرب هند) براى هندوهایی ساخته‌اند كه از سال هاى 1300 تا 1344 هجری شمسی در این شهر سكونت داشتند و به كارهاى تجارى مى‌پرداختند.

معبد هندوها مربوط به اواخر دوره ناصر‌الدین شاه قاجار بوده و در زمان مظفرالدین شاه مورد بهره ‌بردارى قرار گرفته است. اساس ساختمان این معبد یک اتاق چهارگوش میانی است که روی آن گنبدی قرار دارد. طرح این بنا کاملاً متأثر از معماری معابد هندی است و سبک معماری گنبد و مقرنس‌ های پیرامونی آن از دیگر گنبد های موجود در سواحل خیلج‌ فارس و از گنبد های سراسر ایران متمایز است.

ﻫﻨﺪﻭﻫﺎی ﺗﺎﺟﺮ ساکن ﺑﻨﺪﺭعباس کﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ‌ﻫﺎی ۷۰ ﺗﺎ  ۸۰ﻧﻔﺮی ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺒﺎﺩی‌ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ کاﺭﻭﺍنسرﺍﻫﺎ بجا می‌ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ اینکه ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ‌ﻫﺎی ﺷﻮﻝ ﺭﺍﻡ ﻭ ﺩﺩﻩ ﺭﺍﻡ ﭘﻴﺶ‌ﻗﺪﻡ می‌ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ بانی ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺳﺎﺧﺖ ﻣﻌﺒﺪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻨﺪﺭﻋﺒﺎﺱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ می‌ﺯﻧﻨﺪ. ﺍﺳﻢ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ بانی ﻭ حتی ﺳﺎﻝ ﺍﺣﺪﺍﺙ بنا که ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﺳﺎﻣﺒﺎﺕ ﻫﻨﺪی ﺍﺳﺖ روی کتیبه‌ای ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ و با ﺧﻂ ﻫﻨﺪی وجود داشته‌است.

ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻨﺎی پرارزشی ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻥ ﻫﻢ کتیبه ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻢ ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ بودند.

پیروان مکتب برهمنی یعنی کسانی که به خدایان برهما، ویشنو و تسیوا باور دارند جمع بزرگی از ملت هندوستان را تشکیل می‌دهند. چنین پیداست که سبک معماری این معبد بر پایه باورمندی از خدایان ویشنو و شیوا پرستان شمال هندوستان بوده‌است.

"سه فرقه مهم میان هندوها عبارت‌اند از: ویشنوان (پرستندگان ویشنو)، شیوان (پرستندگان شیوا) و شاکتیان (پرستندگان الههٔ استوپاهای بودایی در محراب و تزیینات این معبد دیده می‌شود.

ﻣﺠﺴﻤﻪ‌هایی ﺍﺯ ﺑﺮﻫﻤﺎ، ﺷﻴﻮﺍ ﻭ ﻭﺷﻴﻨﻮ ﺩﺭ این معبد ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭﻫﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﺗﺎﻕ کوچک ﺑﺎ ﻃﺎﻗﭽﻪ ﻣﺤﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﻣﺠﺴﻤﻪ‌ﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ که ﻣﺤﻞ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺮﻫﻤﻨﺎﻥ ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﮔﻮﻳﺎ ﻫﻨﺪﻭﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۴۴ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﺭﻋﺒﺎﺱ ﺑﻪ ﻫﻨﺪ ﺑﺎﺯ می‌ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻭ ﺑﺖ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ می‌برﻧﺪ.

ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺒﺪ یک ﺍﺛﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻢ در ﺧﻄﻪ جنوب ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﺎی آن ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﺍﺳﺖ.

در ساخت معبد از لاشه سنگ، ملات گل و ساروج، سنگ‌ هاى مرجانى، خاک و گچ‌ هاى ضخیم ماده و گچ لویى استفاده شده و در اتاق آن طاقچه و قاب‌هاى کور به چشم می‌خورد. هندوها پیروان مكتب برهمنى هستند (كسانى كه به خدایان برهما، ویشنو و شیوا معتقدند) و این معبد نیز متعلق به خدایان ویشنو است.

داخل راهروها حجره‌هاى كوچكى است كه براى طلبه‌ هاى مكتب برهمنى در نظر گرفته شده و داخل برخى از اتاق‌ها نقاشى‌ هاى مذهبى دیده مى‌ شود كه یكى از مهم ‌ترین آنها خداى فلوت‌ زن به نام كریشنا است.