میمند روستایی صخره ای و کَنده شده در درون زمین با قدمتی حداقل دو تا سه هزار سال از نخستین سکونتگاه های بشر در ایران است. از ارزش های ویژه ی این روستای تاریخی ارتباط تنگاتنگ زندگی با طبیعت پیرامون آن است، به طوری که با پیشرفت تکنولوژی نیز حداقل دخل و تصرف را در طبیعت و چشم اندازهای بکر خود ایجاد نموده است و با حفظ بسیاری از ارزش ها به حیات خود ادامه می دهد. در روستای تاریخی میمند کلِ یک خانه یک «کیچه» نامیده می شود؛ این خانه در دل سنگ کنده شده و ممکن است شامل یک یا چند اتاق و همچنین اصطبل باشد.

ساختار کیچه ها یکسان نیست و اندازه و تعداد اتاق های آنان متفاوت است. در این کیچه ها اتاق ها را با پرده ای پارچه ای از پستو جدا کرده و برخی از طاقچه ها را نیز با این پرده ها می پوشانند. حمام میمند یکی از عجایب این خانه ها است که مانند حمام های سنتی دارای خزینه بوده و مسائل و نکات بهداشتی در آن رعایت می شده است. اماکن دیگری نظیر مسجد، مدرسه، حسینیه و مهمانسرا نیز در این روستای تاریخی وجود دارد.

ساکنان این روستا دارای آداب و رسوم خاص هستند و در زبان و گویش آن ها هنوز از کلمات پهلوی ساسانی استفاده می شود. مردم میمند چهار ماه اول سال به دلیل مراقبت از دام ها در دشت های پایین میمند ساکن هستند، چهار ماه دوم را در آبادی های اطراف و باغات و مزارع و چهار ماه سوم را برای پناه بردن از سرمای زمستان در خانه های دستکَنده در دل کوه می گذرانند. این خانه ها به دلیل نوع معماری خود در تابستان خنک و در زمستان گرم هستند.