قارنه روستای کوچکی است که در فاصله ۴۵ کیلومتری جنوب شرقی شهرستان اصفهان واقع در پناه گاه حیات وحش (پارک ملی) کلاه قاضی واقع شده است. به دلیل قرار گرفتن کوه قارنه در غرب روستا آب و هوای این روستا خنک‌تر و مرطوب‌تر از روستاهای مجاور خود می‌باشد. آخرین روستای براآن جنوبی و دروازه ورودی منطقه جرقویه است.
در کنار روستا کوه قارنه قرار گرفته که بلندترین کوه منطقه و جزوی از رشته کوه‌های کلاه قاضی هست. نقل است که در دوران باستان، یکی از لنگرگاه‌های دریای بزرگ میانی ایران بوده است. قارنه دارای چندین قنات معروف بوده و مزارع پرباری داشته است. عمده محصولات آن پنبه، شبدر، چغندر، گندم و جو بوده و پیش از انقلاب خشخاش سلطنتی دربار را از مزارع قارنه تهیه می‌کرده‌اند. پس از انقلاب بر اثر خشک‌سالی و کمبود آب، قنات‌ها خشک شده و مردم به‌مرور به دیگر نقاط کوچ کرده‌اند.
در سال‌هایی نه چندان دور روستای قارنه از روستاهای پر رونق بوده است. بناها و عمارت‌های این روستا خشتی و گلی بوده و علی رغم گذشت سال‌های بسیار پرمخاطره همچنان پا برجا هستند.. شغل اکثر اهالی در حال حاضر کشاورزی، دامداری و کارمند در واحدهای اداری و صنعتی اطراف است.
روستای قارنه به‌عنوان یک روستای خان‌نشین، چند سرای اربابی دارد. قلعه روستا چند خانه اربابی با تزیینات بسیار پرکار نقاشی دیواری، تزیینات مقرنس، کاشی‌کاری هفت‌رنگ، گچ‌بری، آیینه‌کاری و نماسازی‌های آجری دارد.
آب انبار بزرگ این روستا که بیشتر شبیه یک دریاچه فصلی است در زمان قدیم در طول سال پر آب بوده است، آبی که از طریق سیلاب‌ها و قنات‌ها تأمین می‌شده است. در هر حیاط به‌جز فضای سبزی که حالا دیگر تقریباً خشک شده‌اند، دارای چاه‌های آب، دستک، حوض و فواره است. همچنین در گوشه کنار و بر حسب نیاز طویله، مطبخ، اتاق‌های مهمان (گوشواره) و حتی مخفیگاه‌هایی برای درامان ماندن در برابر راهزنان در گذشته به چشم می‌خورد. با وجود آنکه زمان احداثش به دو تا پنج هزار سال قبل از اسلام باز می‌گردد، به آن موزه معماری – روستایی کویری ایران می‌گویند، آن‌قدر که خشت و گل و کاه‌گلش را در ساخت ابنیه‌اش، باظرافت و زیبایی به کار برده‌اند.
آثار تاریخی روستا: بقایای قلعه، خندق بزرگ دریاچه‌ای، بنایی به نام دژ کوه، قنات‌های کهن
مهم‌ترین اثر این روستا خانه بزرگ اربابی متشکل از چند حیاط و ساختمان‌های مربوطه که قدمتی صفوی، زندی، قاجاری دارد. این خانه متعلق به خاندان فرخانی بوده و هم اکنون متروکه شده ولی آثاری چون «شاه‌نشین آیینه کاری، حیاط باغ انگوری، حیاط باغ اناری، اتاق پنج دری، مطبخ، بارو و برج، دروازه ورودی، هشتی و سابات، حوض سنگی و …» در آن باقی مانده است.دیگر آثار روستا نیز غالباً صفوی و قاجاری می‌باشد. بقایای سه آسیاب آبی، یک آسیاب مال کش، یک یخچال زیر زمینی، حسینیه، مسجد، حمام، کوره زغال پزی، چندین خانه و برج و سنگر و قبرستان قابل مشاهده است.قارنه روستای کوچکی است که در فاصله ۴۵ کیلومتری جنوب شرقی شهرستان اصفهان واقع در پناه گاه حیات وحش (پارک ملی) کلاه قاضی واقع شده است.
به دلیل قرار گرفتن کوه قارنه در غرب روستا آب و هوای این روستا خنک‌تر و مرطوب‌تر از روستاهای مجاور خود می‌باشد. آخرین روستای براآن جنوبی و دروازه ورودی منطقه جرقویه است.
در کنار روستا کوه قارنه قرار گرفته که بلندترین کوه منطقه و جزوی از رشته کوه‌های کلاه قاضی هست. نقل است که در دوران باستان، یکی از لنگرگاه‌های دریای بزرگ میانی ایران بوده است. قارنه دارای چندین قنات معروف بوده و مزارع پرباری داشته است. عمده محصولات آن پنبه، شبدر، چغندر، گندم و جو بوده و پیش از انقلاب خشخاش سلطنتی دربار را از مزارع قارنه تهیه می‌کرده‌اند. پس از انقلاب بر اثر خشک‌سالی و کمبود آب، قنات‌ها خشک شده و مردم به‌مرور به دیگر نقاط کوچ کرده‌اند.
در سال‌هایی نه چندان دور روستای قارنه از روستاهای پر رونق بوده است. بناها و عمارت‌های این روستا خشتی و گلی بوده و علی رغم گذشت سال‌های بسیار پرمخاطره همچنان پا برجا هستند.. شغل اکثر اهالی در حال حاضر کشاورزی، دامداری و کارمند در واحدهای اداری و صنعتی اطراف است.
روستای قارنه به‌عنوان یک روستای خان‌نشین، چند سرای اربابی دارد. قلعه روستا چند خانه اربابی با تزیینات بسیار پرکار نقاشی دیواری، تزیینات مقرنس، کاشی‌کاری هفت‌رنگ، گچ‌بری، آیینه‌کاری و نماسازی‌های آجری دارد.
آب انبار بزرگ این روستا که بیشتر شبیه یک دریاچه فصلی است در زمان قدیم در طول سال پر آب بوده است، آبی که از طریق سیلاب‌ها و قنات‌ها تأمین می‌شده است. در هر حیاط به‌جز فضای سبزی که حالا دیگر تقریباً خشک شده‌اند، دارای چاه‌های آب، دستک، حوض و فواره است. همچنین در گوشه کنار و بر حسب نیاز طویله، مطبخ، اتاق‌های مهمان (گوشواره) و حتی مخفیگاه‌هایی برای درامان ماندن در برابر راهزنان در گذشته به چشم می‌خورد. با وجود آنکه زمان احداثش به دو تا پنج هزار سال قبل از اسلام باز می‌گردد، به آن موزه معماری – روستایی کویری ایران می‌گویند، آن‌قدر که خشت و گل و کاه‌گلش را در ساخت ابنیه‌اش، باظرافت و زیبایی به کار برده‌اند.
آثار تاریخی روستا: بقایای قلعه، خندق بزرگ دریاچه‌ای، بنایی به نام دژ کوه، قنات‌های کهن
مهم‌ترین اثر این روستا خانه بزرگ اربابی متشکل از چند حیاط و ساختمان‌های مربوطه که قدمتی صفوی، زندی، قاجاری دارد. این خانه متعلق به خاندان فرخانی بوده و هم اکنون متروکه شده ولی آثاری چون «شاه‌نشین آیینه کاری، حیاط باغ انگوری، حیاط باغ اناری، اتاق پنج دری، مطبخ، بارو و برج، دروازه ورودی، هشتی و سابات، حوض سنگی و …» در آن باقی مانده است.دیگر آثار روستا نیز غالباً صفوی و قاجاری می‌باشد. بقایای سه آسیاب آبی، یک آسیاب مال کش، یک یخچال زیر زمینی، حسینیه، مسجد، حمام، کوره زغال پزی، چندین خانه و برج و سنگر و قبرستان قابل مشاهده است.
دیدگاه خود را بنویسید