بایگانی نوشته‌ها

کیکویو که به آن گیکویو یا آگیکویو نیز گفته می‌شود ، مردمانی به زبان  بانتو هستند که زبان آنها نزدیکترین ارتباط را با زبان Embu و Mbeere دارد و  در مناطق مرتفع جنوب مرکزی زندگی می‌کنند. در اواخر قرن بیستم، کیکویوها  بیش از 4،400،000 نفر بودند و بزرگترین گروه قومی در کنیا را تشکیل  می‌دادند. ( تقریباً 20 درصد از کل جمعیت)

Bantus بزرگترین بخش جمعیت در کنیا است. اصطلاح بانتو به مردمانی اشاره  دارد که به زبان‌های جنوب مرکزی نیجر-کنگو صحبت می‌کنند. مردمان بانتوس از  مناطق مرزی کامرون و نیجریه بودند. اکثر بانتوها کشاورز هستند. برخی از  گروه های برجسته بانتو در کنیا عبارتند از کیکویو، کامبا، لوهیا، کیسی،   مرو و میجیکندا. مردم سواحیلی از نسل مردمان وانگوزی بانتو هستند که  با مهاجران عرب ازدواج کردند. بزرگترین گروه قومی کنیا کیکویو است. آنها  کمتر از یک پنجم جمعیت را تشکیل می‌دهند. از زمان استقلال کنیا در سال  1963، سیاست کنیا با تنش‌های قومی و رقابت بین گروه‌های بزرگ‌تر مشخص شده  است.

جمعیت شناسی کنیا توسط اداره ملی آمار کنیا نظارت می‌شود. کنیا یک کشور چند  قومیتی و بسیار بسیار متنوع در شرق آفریقا است که بی‌شک  یکی از جذاب‌ترین  کشورهاست که ارزش تحقیق و بررسی شرایط ویزای کنیا و سفر به آن را دارد.  جمعیت کنیا در سرشماری سال 2019، 47 میلیون نفر گزارش شد. نرخ رشد جمعیت در  طول دهه 2000 کاهش یافته است و 2.7 درصد (از سال 2010) تخمین زده شده است  که در نتیجه آن در سال 2016 حدود 46.5 میلیون نفر برآورد شده است.

مرز شمالی کنیا وحشی‌ترین منطقه این کشور است. گستره عظیم بیابان خشک و  نیمه بیابانی تنها توسط دامداران بسیار عشایری مانند پوکوت، تورکانا،  سامبورو و سویی اشغال شده است. شترها در کنار گاوهای سرسخت و گله دارانشان  در امتداد مسیرهای خاکی شیاردار راه می‌روند. رشته‌ کوه‌های عظیم، وسعت  بزرگ دریاچه تورکانا و مایل به مایل صحرای سخت وجود دارد. بیشتر مناطق مرزی  شمالی کنیا برای گردشگران عادی غیرقابل دسترس است، و  تنها سخت‌کوه‌ترین  کوله‌گردان‌ها به این منطقه سفر می‌کنند. با این حال، در حال حاضر دو مکان  وجود دارد که دسترسی به آنها امکان پذیر است. رشته کوه ماتیوس و دریاچه  تورکانا. دو نقطه هیجان انگیز که مانند آن را نمی‌توانید در کنیا پیدا  کنید. با این حال، برای همه مناسب نیست. به دلیل دور بودن منطقه هیچ پرواز  برنامه‌ریزی شده‌ای به اینجا نمی‌رود. دسترسی با چارتر خصوصی از نانیوکی  است و اقامت صرفاً برای افرادی که طبیعت ماجراجویی دارند مناسب است.

کنیا با نام رسمی جمهوری کنیا ( سواحیلی: Jamhuri ya Kenya)، کشوری است در  شرق آفریقا که بیست و هشتمین کشور پرجمعیت جهان و هفتمین کشور پرجمعیت در  آفریقا محسوب می‌شود و با ویزای کنیا می‌توانید به این کشور سفر کنید.  جغرافیای کنیا متنوع است و در بین 47 شهرستان آن متفاوت است. کنیا  دارای  خط ساحلی در اقیانوس هند است که شامل باتلاق‌هایی از مانگروهای شرق آفریقا  است. داخل سرزمین دشت‌های وسیع و تپه‌های متعدد است. کنیا از شمال غربی با  سودان جنوبی، از غرب با اوگاندا، از شرق با سومالی، از جنوب با تانزانیا و  از شمال با اتیوپی همسایه است. بخش‌های مرکزی و غربی کنیا با دره ریفت کنیا  و استان مرکزی که دارای بلندترین کوه، کوه کنیا و کوه الگون در مرز بین  کنیا و اوگاندا است، مشخص می‌شود. جنگل کاکامگا در غرب کنیا یادگاری از  جنگل‌های بارانی شرق آفریقا است. جنگل مائو بسیار بزرگتر است، بزرگترین  مجموعه جنگلی در شرق آفریقا.

کنیا با نام رسمی جمهوری کنیا (سواحیلی:  Jamhuri ya Kenya )، کشوری در شرق  آفریقا است که از آغاز پارینه سنگی زیرین  شاهد سکونت انسان بوده است. کنیا یکی از اعضای کشورهای مشترک المنافع است که طبق سرشماری سال 2019  جمعیتی بیش از 47.6 میلیون نفر را شامل می‌شود. کنیا بیست و هشتمین کشور  پرجمعیت جهان و هفتمین کشور پرجمعیت در آفریقا است که ایرانیان برای سفر به آن به ویزای توریستی الکترونیکی کنیا نیاز دارند. پایتخت و بزرگترین  شهر کنیا نایروبی است، در حالی که قدیمی‌ترین و دومی شهر بزرگ آن، که تا  سال 1907 نیز اولین پایتخت کنیا بود، شهر ساحلی مومباسا است که شامل جزیره مومباسا در اقیانوس هند است. همچنین کیسومو سومین شهر  بزرگ کنیا و همچنین  یک بندر داخلی در خلیج وینام است که همراه با خلیج‌های  متعدد و سکونتگاه‌های انسانی که یکی از قطب‌های مهم حمل‌ و نقل دریایی، ماهیگیری، کشاورزی، تجاری، تاریخی و گردشگری در دریاچه ویکتوریا است.

از مسکو تا مرزهای شرقی چین، مسافتی بیش از  نه هزار کیلومتر توسط قطارهای  سراسری سیبری پیموده می‌شود. هر دو روز یک  بار در نیمه شب، قطاری برای  شروع یک سفر طولانی که یک هفته طول می‌کشد مسکو  را به مقصد “ولادی وستوک”  ترک می‌کند. مردم زیادی از جمله گردشگران خارجی  از راه‌های دور می‌آیند تا  این سفر را تجربه کنند. به گفته گردشگران خارجی،  این طولانی‌ترین سفری  است که یک نفر می‌تواند طی کند. می‌توان از داخل  قطار مناظر را نگاه کرد و  به مکان‌های جدیدی رفت.

کالاش قومی هندوایرانی ساکن هندوکش است. آن‌ها در ناحیه چیترال، استان سرحد در شمال شرقی پاکستان سکونت دارند و به زبان کالاش از زبان‌های هندوایرانی  شاخه داردی سخن می‌گویند. کالاش‌ها آخرین جامعه‌ای هستند که کیش کهن آریایی را زنده نگه داشته‌اند و جمعیت آن‌ها حدود ۶ هزار نفر برآورد  می‌شود. کالاش‌ها از اصیل‌ترین مردمان آریایی هستند. فرهنگ مردم کالاش بسیار منحصر بفرد و کاملاً متفاوت از اقوام همسایه ایشان است و به همین جهت این قوم بسیار مورد توجه مردم‌ شناسان قرار گرفته‌اند. آن‌ها چندخداباور  هستند و طبیعت نقش معنوی مهمی در زندگی ایشان دارد. نورستانی‌ها که  همسایگان شرقی کالاش‌ها هستند و در ولایت نورستان افغانستان سکونت دارند نیز در گذشته مذهبی مشابه با کالاش‌ها داشتند.

عوامل متعدد اجتماعی، فرهنگی و تاریخی دست به دست هم داده‌اند تا آشپزی سریلانکا شکل بگیرد. تاثیر دوران استعمار هلند را نمی‌توان بر آشپزی این  منطقه نادیده گرفت، ضمن اینکه آشپزی اندونزی و جنوب هند هم بر سریلانکا تاثیر  گذاشته است. امروزه برنج، نارگیل و ادویه‌های متعدد از اصلی‌ترین  مواد تشکیل‌دهنده‌ غذاهای سریلانکایی هستند. مهم‌ترین ویژگی رژیم غذایی در سریلانکا، استفاده از برنج آب‌پز یا بخارپز است که با انواع خوراک، کاری ماهی، مرغ، گوشت گوساله یا گوسفند سرو می‌شود. انواع دیگری از خوراک هم  وجود دارند که با سبزیجات و حبوبات تهیه می‌شوند و در کنار برنج سرو می‌شوند. همراه با غذا، انواع ترشی میوه و سبزیجات، چتنی و نوعی سس استفاده می‌کنند که از پودر نارگیل، فلفل و آبلیمو تهیه می‌شود.

این قله در زبان محلی سری پادا (Sri Pada) یا Samanalakanda نامیده می‌شود  که به‌معنای کوه پروانه است. این کوه مخروطی ۲۲۴۳ متری در نواحی مرکزی  سریلانکا قرار دارد. این قله را سری پادا  یعنی جای پای مقدس نامیده‌اند  چون در نزدیکی قله، تخته سنگی مسطحی قرار دارد که بودایی‌ها معتقدند جای  پای بودا است. پیروان آیین هندو اعتقاد دارند که این مکان، قدمگاه شیوا است  و مسیحیان و مسلمانان منطقه معتقدند که این صخره، جای پای حضرت آدم (ع) یا  سنت توماس است.