حیات وحش و گونه‌های جانوری کنیا

کنیا یک مقصد حیات وحش در جهان است که با رزرو تور کنیا می‌توانید از سافاری‌های حیات وحش آن دیدن کنید. مانند بسیاری از کشورهای آفریقایی، تنوع حیات وحش کنیا در گروه‌های پستانداران، پرندگان، ماهی‌ها، خزندگان، دوزیستان و حشرات بسیار زیاد است. بسیاری از گونه‌های حیات وحش نمادین آفریقا بومی کنیا هستند، از جمله شیر، اسب آبی، فیل، بوفالو، گورخر و زرافه. یکی از عمده‌ترین دلایل برای دریافت ویزای آنلاین توریستی کنیا و سفر به کنیا، دیدن حیات وحش شگفت‌انگیز و منحصر به فرد آن در حین سافاری است. برای اطلاعات بیشتر در مورد حیات وحش کنیا با ادامه مطلب همراه باشید.

حیات وحش و گونه‌های جانوری کنیا؛ فیل آفریقاییفیل‌های آفریقایی بزرگترین حیواناتی هستند که روی زمین راه می‌روند. گله‌های آنها در 37 کشور آفریقا سرگردان هستند. آنها به راحتی توسط تنه خود شناسایی می‌شوند و گوش‌های بزرگ آنها به آنها اجازه می‌دهد تا گرمای اضافی را ساطع کنند. دندان‌های ثنایای بالایی در فیل‌های آفریقایی به صورت عاج در می‌آیند و در طول زندگی آنها رشد می‌کنند. دو گونه از فیل‌های آفریقایی وجود دارد . فیل ساوانا (یا بوته‌ای) و  فیل جنگلی.
فیل‌های ساوانا بزرگ‌تر از فیل‌های جنگلی هستند و عاج‌های آنها به سمت بیرون خمیده است. فیل‌های جنگلی علاوه بر کوچک‌تر بودن، تیره‌تر هستند و عاج‌هایشان صاف‌تر و رو به پایین است. همچنین تفاوت‌هایی در اندازه و شکل جمجمه و اسکلت بین این دو گونه وجود دارد. فیل‌های ساوانا در دشت‌های جنوب صحرای آفریقا پرسه می‌زنند درحالی که فیل‌های جنگلی در جنگل‌های آفریقای مرکزی و غربی زندگی می‌کنند. فیل‌های جنگلی به طور منحصر به فردی با زیستگاه جنگلی انبوه حوضه کنگو سازگار هستند، اما به دلیل شکار غیرقانونی برای تجارت بین‌المللی عاج و از دست دادن زیستگاه در حال کاهش و انقراض شدید هستند. تخمین زده می‌شود که احتمالاً یک چهارم تا یک سوم کل جمعیت فیل‌های آفریقایی را فیل‌های جنگلی تشکیل می‌دهند.
فیل‌های آفریقایی گونه‌های اصلی هستند، به این معنی که نقش مهمی در اکوسیستم خود دارند. فیل‌ها که به عنوان مهندسان اکوسیستم نیز شناخته می‌شوند، زیستگاه خود را به طرق مختلف شکل می‌دهند. در طول فصل خشک، آنها از عاج‌های خود برای حفر بسترهای خشک رودخانه‌ها و ایجاد چاله‌های آبیاری که بسیاری از حیوانات می‌توانند از آن آب بنوشند، استفاده می‌کنند. سرگین آنها پر از دانه است و به گیاهان کمک می‌کند تا در سراسر محیط پخش شوند. و همچنین زیستگاه بسیار خوبی برای سوسک‌های سرگین است. در جنگل، جشن گرفتن آنها روی درختان و درختچه‌ها مسیرهایی را برای حیوانات کوچکتر  ایجاد می‌کند تا در آنها حرکت کنند، و در ساوانا، درختان را ریشه کن می‌کنند و نهال می‌خورند، که به باز نگه داشتن چشم‌انداز برای رشد گورخرها و دیگر حیوانات دشت کمک می‌کند.
در بسیاری از زیستگاه‌های مختلف در کنیا یافت می‌شود. آنها را می‌توان از سواحل گرم گرفته تا جلگه‌های خنک ابردارس و رشته کوه کنیا یافت. چند مورد از این مکان‌ها عبارتند از پارک ملی ابردارس، پارک ملی مرو، ذخیره گاه ملی سامبورو، ماسایی مارا، پارک ملی تساوو و پارک ملی آمبوسلی.

شیر آفریقایی

شیرهای آفریقایی در طول تاریخ به عنوان نماد شجاعت و قدرت مورد تحسین قرار گرفته‌اند. این حیوانات نمادین بدن قدرتمندی دارند. در خانواده گربه‌ سانان، از نظر اندازه بعد از ببرها دوم هستند و غرش‌هایی که از پنج مایل دورتر شنیده می‌شود. شیرهای بالغ به رنگ زرد مایل به طلایی هستند و نوجوانان دارای لکه‌های روشن هستند که با افزایش سن از بین می‌روند.
شیرهای آفریقایی زمانی در بیشتر آفریقا و بخش‌هایی از آسیا و اروپا پرسه می‌زدند. اما این گونه از 94 درصد محدوده تاریخی خود ناپدید شده است و  امروزه فقط در بخش‌هایی از جنوب صحرای آفریقا یافت می‌شود. این شیرها عمدتاً به علفزارها، بوته‌ها یا جنگل‌های باز می‌روند، جایی که می‌توانند راحت‌تر طعمه خود را شکار کنند، اما می‌توانند در بیشتر زیستگاه‌ها به غیر از جنگل‌های بارانی و بیابانی استوایی زندگی کنند.
شیرهای آسیایی ( Panthera leo persica) زیرگونه‌ای از شیر آفریقایی هستند، اما تنها یک جمعیت بسیار کوچک در جنگل گیر هند زنده می‌ماند. حفاظت‌گاه مارا و نایواشو یکی از بهترین مکان‌ها برای دیدن شیرها در کنیا است. حدود 100 شیر در این منطقه حفاظت شده زندگی می‌کنند که آن را به یکی از متراکم‌ترین مناطق برای شیرها در جهان تبدیل می‌کند. بزرگترین افتخار شیرها در منطقه بزرگ مارا در اینجا یافت می‌شود. پارک ملی مرو و حفاظتگاه لوییزابا نیز مکان‌های عالی برای شیرها هستند. Loisaba دارای سه‌گونه شیر است و شیرهای Meru از بزرگترین شیرهای کشور هستند. شیرها همچنین در پارک ملی نایروبی، پارک ملی آمبوسلی، ماسایی‌مارا و حفاظت از حیات وحش لوا یافت می‌شوند .

پلنگ آفریقایی

پلنگ‌های آفریقایی بسته به محل زندگی خود تنوع زیادی در رنگ پوشش دارند و دارای طرح‌های دایره‌ای تیره زرد کم رنگ تا مایل به قهوه‌ای در پهلوها، پشت و دم هستند. روی صورت‌شان لکه‌های توپر و در زیر آن‌ها سفید رنگ است. پلنگ‌ها یکی از رایج‌ترین گربه‌ها در آفریقا هستند، با این حال، آنها منزوی‌ترین گربه‌ها هستند و به همین دلیل به سختی قابل تشخیص هستند و اغلب با محیط اطراف خود ترکیب می‌شوند. آنها شبگرد هستند، بیشتر در هنگام غروب فعال هستند و تمایل به شکار در عصرها و صبح زود دارند، و این دلیل دیگری است که آنها اغلب دیده نمی‌شوند.
آنها حیوانات مختلفی را شکار می‌کنند که می‌تواند از پستانداران کوچک گرفته تا حشرات بزرگ، خزندگان تا پرندگان و گاهی اوقات حتی حشرات را شامل شود. در جایی که رقبا حضور دارند، پلنگ طعمه خود را زیر پوشش گیاهی غلیظ پنهان می‌کند یا آن را به شاخه‌های درخت می‌کشد همچنین آنها کوهنوردان بسیار قوی هستند.‌ پلنگ‌ها معمولاً حیوانات منفرد هستند و نرها و ماده‌ها فقط برای جفت‌گیری با یکدیگر در تماس هستند. یک ماده معمولاً دو یا سه توله به دنیا می‌آورد که حدود دو سال در کنار او می‌مانند و نحوه شکار را به آنها آموزش می‌دهد.
پارک ملی نایروبی و پارک ملی آمبوسلی بهترین مکان‌ها برای یافتن پلنگ هستند زیرا پارک‌ها کوچکتر هستند. حفاظتگاه لوییزابا، ماسایی‌مارا و پارک ملی مرو نیز دارای جمعیت پلنگ هستند، اما احتمال مشاهده کمتر است. آن‌ها را می‌توان در بیشتر مناطق جنوب صحرای آفریقا یافت. زیستگاه آنها وسیع است و می‌توان آن‌ها را در زمین‌های نیمه خشک، بوته‌ها، ساواناها، جنگل‌های بارانی دشت کوهستانی، جنگل‌های رودخانه‌ای و رخنمون‌های سنگی مشاهده کرد. آنها دوست دارند خود را بر روی تپه‌های موریانه یا رخنمون‌های سنگی آفتاب بگیرند.

بوفالو آفریقایی

بوفالوها یکی از “پنج بزرگ” در نظر گرفته می‌شوند، اصطلاحی که آنها را با پلنگ، کرگدن، فیل و شیر به عنوان خطرناک‌ترین حیوانات برای شکار در آفریقا دسته بندی می‌کند. گاومیش آفریقایی چهار زیر گونه متمایز دارد، و بوفالو کیپ رایج‌ترین آنهاست. آنها با رنگ، اندازه و حتی شکل شاخ متمایز می‌شوند. گاومیش جنگلی، بوفالو ساوانای غرب آفریقا، و بوفالو ساوانای آفریقای مرکزی نیز وجود دارد. وب‌سایت‌های شکار از گاومیش به دلیل شخصیت خطرناکش به عنوان «مرگ سیاه» یاد می‌کنند – آنها بدخلق و غیرقابل پیش‌بینی هستند. و می‌توانند تا 37 مایل در ساعت بدود. گاومیش‌های آفریقایی موجودات مقاومی هستند که می‌توانند در بسیاری از  زیستگاه‌ها از بوته‌زارهای نیمه خشک گرفته تا ساوان‌های ساحلی گرفته تا جنگل‌های بارانی دشت تا زمانی که نزدیک به منبع آب باشند، زندگی کنند. برخلاف بسیاری از پنج بزرگ دیگر، بوفالوها را می‌توان در دریاچه ناکورو به همراه کرگدن‌ها یافت. همچنین بوفالوها تنها عضوی از پنج بزرگ هستند که در پارک ملی دروازه جهنم یافت می‌شوند. بوفالوها را همچنین در حفاظتگاه لویزابا (جایی که گاومیش‌ها در دالان‌های بزرگ مهاجرتی از ساوانا  عبور می‌کنند)، ماسای‌مارا، پارک ملی مرو ، پارک ملی نایروبی و پارک ملی آمبوسلی یافت می‌شوند .

کرگدن آفریقایی

کرگدن‌ها یکی از در معرض خطرترین گونه‌های سیاره ما هستند و کارهای حفاظتی خارق‌العاده‌ای در کنیا برای محافظت از این حیوانات در حال انجام  است. در بین کرگدن‌های سیاه و سفید، کرگدن سیاه کوچکتر از دو گونه کرگدن آفریقایی است. کرگدن‌های سیاه و سفید را می‌توان با شکل لب‌هایشان تشخیص داد. کرگدن‌های سیاه لب‌های بالایی قلاب‌دار دارند، در حالی که کرگدن‌های سفید با لب‌های مربعی مشخص می‌شوند.

کرگدن‌های سیاه گیاه‌خوارانی هستند که از گیاهان کم رشد تغذیه نمی‌کنند و لب نوک تیز آنها به آنها کمک می‌کند از برگ‌های بوته‌ها و درختان تغذیه کنند. آن‌ها دو شاخ دارند که در طول زندگی کرگدن(مانند ناخن انسان) به طور مداوم از پوست در پایه خود رشد می‌کنند. شاخ جلو بلندتر از شاخ عقب است و  به طور متوسط حدود 19 اینچ طول دارد. حفاظتگاه Ol Pejeta بهترین مکان برای دیدن کرگدن‌ها در کنیا است که  منطقه حفاظت شده محل زندگی دو کرگدن سفید شمالی باقی مانده در جهان است. این منطقه همچنین دارای بیشترین جمعیت کرگدن‌های سیاه و جمعیت خوبی از کرگدن های سفید جنوبی است.
پارک ملی نایروبی یکی دیگر از مکان‌های عالی برای کرگدن‌ها در کنیا است. این پارک دارای 50 کرگدن سیاه در معرض خطر انقراض است که متراکم‌ترین جمعیت در جهان است. از دیگر مکان‌های مناسب بازدید کرگدن می‌توان به پناهگاه کرگدن مرو در پارک ملی مرو، سازمان حفاظت از حیات وحش لوا، پارک ملی آمبوسلی، ماسایی مارا و دریاچه ناکورو اشاره کرد. علیرغم حفاظت‌های انجام شده، کرگدن سیاه هنوز به شدت در معرض خطر انقراض تلقی می‌شود، و کار زیادی باقی مانده است تا جمعیت آن حتی به کسری از آنچه قبلا بوده افزایش یابد و اطمینان حاصل شود که در آنجا باقی می ماند.

بز کوهی – antelope

غزال تامپسون
غزال تامسون، زیرگونه غزال پیشانی قرمز، به نام کاشف جوزف تامسون امگذاری شد. این غزال‌ها دارای پوشش قهوه‌ای روشن با نوارهای تیره به سمت پایین، لکه‌های سفیدی بر روی دنده‌هایشان است که تا زیر دم امتداد می‌یابد، و شاخ‌های برآمده‌ای دارند که به سمت عقب خم می‌شوند.

شاخ‌های ماده ممکن است کوتاه‌تر، صاف‌تر و لاغرتر از نرها باشند یا اصلاً شاخ نداشته باشند. این بز کوهی را می‌توان در ذخیره گاه ملی ماسای مارا کنیا، پارک ملی آمبوسلی، پارک ملی نایروبی و پارک ملی دریاچه ناکورو  یافت.

ایمپالا
ایمپالاها بزهای متوسطی هستند که دارای گردن‌های بلند، بدن باریک و پوشش برنزه با زین قهوه‌ای مایل به قرمز هستند. این جانوران دارای موی برس مانندی از موهای سیاه هستند که غده‌ای را بر روی هر یک از پاهای عقب آن‌ها درست بالای پاشنه‌شان می‌پوشاند.

ماده‌ها شبیه نرها هستند اما فاقد شاخ هستند. شاخ‌های نر به شکلی برازنده است و طول آن بین 40 تا 90 سانتی متر است. آنها همچنین یکی از سریع‌ترین گونه‌های بز کوهی جهان هستند که سرعت آن بین 75 تا 90 کیلومتر در ساعت است. پاهای بلند آنها به آنها اجازه می‌دهد تا در هنگام دور شدن از شکارچیان خود، بلند بپرند. در کنیا، بازدیدکنندگان می‌توانند آنها را در پارک ملی دریاچه ناکورو و همچنین تقریباً هر پارک ملی دیگری ببینند.

گرنوک (Gerenuk)
Gerenuk که در زبان سومالی به معنای “گردن زرافه” است، یک بز کوهی گردن دراز است که در شمال کنیا یافت می‌شود. این بز کوهی در مقایسه با اندازه آنها دارای سر کوچکتر و همچنین چشم‌ها و گوش‌های بزرگ است. نرها تنها عضوی از گرنوک‌ها هستند که در مقایسه با همتایان ماده خود دارای شاخ و همچنین گردن ماهیچه‌ای هستند.

این بزهای بزرگ، مانند بسیاری از غزال‌های دیگر، دارای غدد پیش‌ اوربیتال در جلوی چشم‌ها هستند که ماده‌ای قیر مانند و حاوی عطر از خود ساطع می‌کنند و روی شاخه‌ها و بوته‌ها قرار می‌دهند تا قلمرو خود را مشخص کنند. در کنیا، گرنوک‌ها را می‌توان در حفاظتگاه ملی سامبورو ، پارک ملی مرو و همچنین حفاظت از حیات وحش لوا مشاهده کرد .

تاپی
تاپی‌ها آنتلوپ‌هایی با اندازه متوسط با پوشش چشم نواز قهوه‌ای مایل به قرمز تا قرمز مایل به ارغوانی هستند. این بز کوهی با لکه‌های مشکی مشخص روی صورت، قسمت بالایی پاهای جلویی، باسن و ران هایشان متمایز می‌شوند.

تاپی‌های ماده معمولاً رنگ روشن‌تری نسبت به همتایان نر خود دارند. هر  دو جنس دارای شاخ‌هایی به طول 30 تا 40 سانتی متر و حلقه‌ای ضخیم هستند. آنها همچنین بینایی و شنوایی خوبی دارند و می‌توانند بسیار سریع بدود. در  کنیا، این بز کوهی را می‌توان به راحتی در منطقه حفاظت شده بازی Masai Mara  مشاهده کرد.

واترباک
آنتلوپ‌های واترباک حیواناتی بزرگ و قوی با گوش‌های گرد و لکه‌های سفید بالای چشم، بینی، دهان و گلو هستند. فقط نرها شاخ‌هایی دارند که به طور  برجسته حلقه‌دار هستند و می‌توانند تا 100 سانتی متر طول داشته باشند. شاخ‌ها به طور گسترده‌ای با هم فاصله دارند و به خوبی به عقب و بالا خم می‌شوند.

وقتی نرها بر سر قلمروها دعوا می‌کنند، می‌توانند کشنده باشند. آنها کاملاً به آب متکی هستند. بازدیدکنندگان بیشترین احتمال را دارند که آنها را در پارک ملی Tsavo و پارک ملی دریاچه Nakuru در کنیا ببینند.

کودو
کودو یکی از خوش‌تیپ‌ترین آنتلوپ‌های تراژلافین به حساب می‌آید که شامل بونگو، الند، نالا، بوش‌باک و سیتاتونگا می‌شود. هم کودو بزرگ و هم پسر  عموی نزدیکش کودو کوچک، خطوط و لکه‌هایی روی بدن خود دارند و اکثراً دارای موی سفید روی پیشانی بین چشم‌ها هستند. آنها همچنین دارای شاخ‌های بلند و  پوشش قهوه‌ای با نوارهای عمودی بالاتنه سفید هستند.

آنها می‌توانند تا 600 پوند وزن داشته باشند و بدن باریک، پاهای بلند، گوش‌های بزرگ، کت‌های قهوه‌ای با نوارهای سفید عمودی بالاتنه، و شاخ‌ها به عنوان ویژگی متمایز اصلی آنها باشد. کودوس‌های نر دارای طولانی‌ترین شاخ‌ها در بین بز کوهی هستند که طول آن به 1.8 متر می‌رسد و رشد آن به طور متوسط 6 سال طول می‌کشد. در کنیا، این بز کوهی را می توان بیشتر در پارک ملی مرو دید .

گورخر

بطورکلی سه گونه گورخر که عبارتند از گورخر گروی، گورخر کوهی و گورخر دشتی وجود دارد که گورخر گروی و دشتی در کنیا یافت می شود.

گورخر گروی (Grévy)
گورخر گروی زیباترین گورخر است. الگوی پوست آن مانند نقاشی است. اتحادیه جهانی حفاظت از آنها را در فهرست گونه‌های در معرض خطر قرار داده است.

گورخرهای گروی عمدتاً چرنده هستند. آن‌ها می‌توانند علف‌های سختی را بخورند که برای سایر جانوران غیرقابل خوردن هستند. گاهی آنها را در کنار گاوها در حال چرا می‌بینید و یا ممکن است آنها را با گله‌ای از بز کوهی دیده شوند. در روزگاران قدیم، یافتن گورخرهای گروی در مناطقی که آب دائمی در علفزارهای نیمه خشک یا ساوانای اقاقیا در سراسر اتیوپی، اریتره، جیبوتی، سومالی و کنیا در دسترس بود، آسان بود. اما امروزه تقریباً منحصراً فقط در شمال و مرکز کنیا و همچنین در شمال شرقی اتیوپی یافت می‌شود.

• گورخر دشتی

گورخر دشتی از نظر جغرافیایی گسترده‌ترین گورخر روی زمین است. در حالی که در برخی از مناطق آنها سبک زندگی بی‌تحرکی دارند، در مناطق دیگر مانند سرنگتی در پاسخ به در دسترس بودن آب مهاجرت می‌کنند. گورخرهای دشتی گیاهخوار هستند. آنها غذای خود را از طریق چرا تهیه می‌کنند. آنها به طور انتخابی از گونه‌های خاصی از چمن تغذیه می‌کنند. به دلیل ساییدن مداوم غذا، دندان‌های عقب آن در طول زندگی خود به رشد خود ادامه می‌دهند.

گورخرهای دشتی تنوع زیادی از خود نشان می‌دهند. 6 زیرگونه جداگانه وجود دارد. تغییرات در ویژگی‌های بین زیرگونه‌ها شامل الگوی پوشش، میزان پوشش راه راه، وجود یال و اندازه بدن است. رایج‌ترین زیرگونه آن، گورخر گرانت است. بسیاری از چیزهایی که در مورد گورخرهای دشتی می‌دانیم، از کار انجام شده با گورخر گرانت در طبیعت و باغ وحش بدست می آید. گورخر چپمن یکی دیگر از زیرگونه‌های موجود در آنگولا و نامیبیا است. خطوط راه راه این زیرگونه به طور کلی در پاها وجود ندارد. گورخرهای دشتی در شرق و جنوب آفریقا زندگی می‌کنند و در قاره آفریقا بیشترین شیوع را دارند. محدوده گورخرهای دشتی شامل پارک ملی کروگر در آفریقای جنوبی، پارک ملی اتوشا در نامیبیا، پارک ملی هوانگه در زیمباوه، تساوو و ماسای مارا در کنیا و همچنین پارک ملی سرنگتی در تانزانیا است. تنها در سرنگتی و ماسای مارا حدود 150000 گورخر دشتی وجود دارد. اما امروزه تعداد آنها بسیار کمتر از قبل است. مانند سایر حیوانات در طبیعت، گورخرهای دشتی نیز مستعد شکار، از دست دادن زیستگاه و شکار غیرقانونی هستند.

کل یالدار (Wildebeest)
Wildebeest که به آن gnus نیز می‌گویند، اعضای خانواده آنتلوپ هستند. طول یک وحشی می‌تواند تا 2.4 متر (8 فوت) و وزن آن تا 270 کیلوگرم (600  پوند) برسد. Wildebeest معمولاً در دشت‌های سرنگتی در جنوب شرقی آفریقا  زندگی می‌کند.

وحشی‌ها در بیشتر عمر خود در دشت‌های علفزار و جنگل‌های باز دشت‌ها که در میان کشورهای تانزانیا و کنیا قرار دارند، چرا می‌کنند. سالانه بیش از 1.5 میلیون حیوان وحشی در یک حلقه عظیم از سرنگتی در تانزانیا به سمت شمال  به منطقه حفاظت شده ماسایی مارا در کنیا مهاجرت می‌کنند. مهاجرت سالانه به شمال غرب، در پایان فصل بارانی (معمولاً در ماه می یا ژوئن) به عنوان یکی از “عجایب هفتگانه جهان طبیعی” شناخته می‌شود. این یکی از دیدنی‌ترین و هیجان انگیزترین نمایش‌های رفتار حیات وحش در جهان است. مهاجرت هر ساله با غرایز اولیه حیوانات انجام می‌شود که آنها را  به دنبال الگوهای بارش باران آب و هوایی بر روی سیستم اکو سرنگتی-ماسای مارا به سمت مراتع سبزتر هدایت می‌کند.مهاجرت تا پایان آگوست انجام می‌شود، قبل از اینکه تا اواسط سپتامبر کاهش یابد. این جانوارن همچنین در مکان‌هایی مانند پارک ملی نایروبی و پارک ملی آمبوسلی زندگی می‌کنند.

زرافه

ازبین 9 گونه‌ی زرافه‌ی موجود در طبیعت، 3 زیرگونه در کنیا یافت می‌شود.

زرافه مشبک

این زرافه که زرافه‌ی سومالی هم نامیده می‌شود و در سومالی، جنوب اتیوپی و شمال کنیا (بیشتر در سامبورو) زندگی می‌کند. دارای خطوط باریک کرم رنگی است که پس زمینه قهوه‌ای را متقاطع می‌کنند که لکه‌های چندضلعی را ایجاد می‌کند.

زرافه ماسایی

این زرافه که زرافه‌ی کلیمانجارو هم نامیده می‌شود و در مرکز و جنوب کنیا (معمول در آمبوسلی، تی ساو ماسایی‌مارا) و تانزانیا زندگی می‌کند، دارای لکه‌های مشخص، نامنظم، دندانه‌دار و ستاره مانند است و فاقد خطوط تمیز زرافه مشبک کنیا است.

زرافه روچیلد

این زرافه که زرافه بارینگو نیز نامیده می‌شود درمعرض خطر‌ترین گونه‌ی زرافه است و الگوی مشابهی با زرافه ماسایی دارد اما نسبت به زرافه ماسایی اکوتیپ آن کمرنگ تر است و لکه‌های آن کمتر دندانه‌دار هستند. زرافه روچیلد روی ساق پاهای خود هیچ لکه‌ای ندارد و به نظر می‌رسد که جوراب‌های سفید بلندی دارد. این گونه اغلب در دریاچه ناکورو و در جزیره کرسنت در دریاچه نایواشا دیده می‌شود.

یوزپلنگ

از میان تمام گربه‌های بزرگ، یوزپلنگ یکی از شناخته‌ شده‌ترین گربه‌های جهان است که به‌و یژه برای سرعتش شناخته می‌شود. این گربه‌های زیبا و برازنده می‌توانند تا به سرعت ۱۱۰ کیلومتر در ساعت (۷۰ مایل در ساعت) برسند. یوزپلنگ آفریقای شرقی ( Acinonyx jubatus jubatus )، یک جمعیت یوزپلنگ در شرق آفریقا است. در علفزارها و ساواناهای تانزانیا، کنیا، اوگاندا و  سومالی زندگی می‌کند. یوزپلنگ عمدتاً در اکوسیستم سرنگتی، از جمله ماسای‌مارا، و چشم انداز تی‌ساو زندگی می‌کند.

سروال

یکی از گونه‌های گربه وحشی بومی آفریقا است که در کنیا نیز یافت می‌شود و انواع مختلفی دارند. سروال‌ها بوته‌ها، علفزارهای بلند و نیزارها را برای زیستن ترجیح می‌دهند. آنها در بیشتر مناطق آفریقا بجز آفریقای مرکزی و جنوبی و صحرا یافت می‌شوند. سروال گربه‌ای لاغر و با جثه متوسط است که 54 تا 62 سانتی متر در شانه ایستاده و 9 تا 18 کیلوگرم وزن دارد. با سر کوچک، گوش‌های بزرگ، پوشش زرد طلایی تا خالدار و راه راه با مشکی و دم کوتاه و نوک سیاه مشخص می‌شود. سروال نسبت به اندازه بدنش طولانی‌ترین پاها را در بین گربه‌ها دارد. سروال‌ها در روز و همچنین در شب فعال هستند و معمولاً منزوی هستند و کمترین  تعامل اجتماعی دارند. سروال‌ها گوشتخوار هستند. آنها جوندگان (به ویژه  موش های صحرایی)، پرندگان کوچک، قورباغه ها، حشرات و خزندگان را شکار می‌کنند.

سیوت – Civet

سیوت‌ها عموماً پستاندارانی با جثه کوچک هستند. آنها شبیه گربه‌ها هستند. بدن سیوت بلند و لاغر است و نوارهای مشکی اطراف چشمانش بسیار شبیه نوارهای راکون است. سیوت‌های آفریقایی معمولاً در طول روز در علف‌های بلند نزدیک منابع آبی در مرکز و جنوب آفریقا یافت می‌شوند. اغلب در دشت‌ها، جنگل‌ها و گاهی در نزدیکی رودخانه‌ها زندگی می‌کند، زیرا علف‌های بلند و بیشه‌زارهای موجود پوشش لازم را در طول روز فراهم می‌کنند. از این گونه رایحه مشکی به دست می‌آید که به عنوان عطر استفاده می‌شود. سیوت‌ها به راسته گوشتخواران تعلق دارند.

سیاه‌گوش (کاراکال)

کاراکال یک گربه وحشی با جثه متوسط است که بومی آفریقا، خاورمیانه، آسیای مرکزی و هند است. کاراکال معمولاً حیوانی شبگرد و مخفی است و عمدتاً به تنهایی یا به صورت جفت زندگی می‌کند. کاراکال گوشتخواری است که معمولاً  پستانداران کوچک، پرندگان و جوندگان را شکار می‌کند. جمعیت کاراکال آسیای مرکزی از سال 2009 در ازبکستان و از سال 2010 در قزاقستان در فهرست در معرض خطر جدی قرار گرفته است.

شیر مورچه (ANT LIONS)
همانطور که در حیات وحش کنیا گروهی به نام پنج بزرگ (Big Five) داریم که شامل شیر، پلنگ، فیل، بوفالو و کرگدن می‌شوند، گروه دیگری به نام پنج کوچک هم داریم که شامل گاومیش باف، شیر مورچه، لاک‌پشت پلنگی، سوسک کرگدن و فیل شرو می‌شود.

شیر مورچه در آفریقا گسترده است و در تانزانیا و کنیا یافت می‌شود. آنها به خاطر عادات شکارچی شدید لاروهایشان که گودال‌هایی را برای به دام انداختن مورچه‌ها یا طعمه‌های دیگر حفر می‌کنند، شناخته شده‌اند. حشره بالغ کمتر شناخته شده است و معمولاً به آن سنجاقک می‌گویند. لارو شیرمورچه با اندازه متوسط، گودالی به عمق حدود 5 سانتی متر و عرض  7.5 سانتی متر در لبه حفر می‌کند و قادر به گرفتن و از بین بردن انواع حشرات است و حتی می‌تواند عنکبوت‌های کوچک را تحت سلطه خود درآورد.

سوسک کرگدن (Rhinoceros beetles)

سوسک کرگدن، در کنیا و تانزانیا نیز یافت می‌شود، برای انسان بی‌ضرر است زیرا گاز نمی‌گیرد و نیش نمی‌زند. شاخ‌ها برای مبارزه (نرها در هنگام جفت‌گیری) و برای کندن استفاده می‌شود. اندازه شاخ سلامت جسمانی سوسک را تعیین  می‌کند. آنها شب زنده‌دار هستند و یک نر بالغ می‌تواند تا 2 تا 3 سال زندگی کند در حالی که ماده به ندرت پس از جفت گیری طولانی زندگی می‌کند. از شهد، میوه و شیره گیاه تغذیه می‌کند. شکارچیان آنها مارها و پرندگان هستند. سوسک کرگدن قوی ترین حیوان روی سیاره نسبت به ابعاد خود به حساب می‌آید و  می‌تواند 850 برابر وزن خود را تحمل کند (فیل فقط می‌تواند 25٪ وزن خود را تحمل کند).

گاومیش باف (BUFFALO WEAVERS)
گاومیش باف منقار قرمز و گاومیش باف سر سفید در کنیا و تانزانیا یافت می‌شود. آنها معمولاً با مناطق خشک ساوانا مرتبط هستند. زیستگاه طبیعی آنها ساوانای خشک است و از حشرات، دانه‌ها و میوه ها تغذیه می‌کنند.

لاک پشت پلنگی (LEOPARD TORTOISE)
لاک‌پشت پلنگی در ساوانای کنیا و تانزانیا زندگی می‌کند. لاک‌پشت پلنگی به زیستگاه‌هایی چون دشت‌های ساحلی و علفزارهای نیمه خشک و زمین‌های بوته‌ای علاقه دارد، اما به نظر می‌رسد در هر نقطه از مناظر ساحلی تا کوهستانی  رشد می‌کند. می‌تواند با گرما و سرمای شدید، خشکی و همچنین رطوبت مقابله کند.

چهارمین گونه خزنده بزرگ لاک پشت در جهان است که بومی بخش‌های جنوبی و شرقی آفریقا محسوب می‌شود و از میوه‌های گیاه‌خوار، علف، گیاهان آبدار تغذیه می‌کند لاک‌پشت پلنگی تنها لاک‌پشتی است که می‌تواند سر خود را بالا بیاورد، زیرا سپر نوکال ندارد.

فیل شرو (ELEPHANT SHREW )
فیل خرخره طلایی بومی کنیا است که آن را در هم در کنیا و هم در تانزانیا می‌توان یافت. شباهت قطعی به بینی و خرطوم فیل موجب نام‌گذاری آنها شده است. از حشرات کوچکی مانند مورچه‌ها و موریانه‌ها تغذیه می‌کنند و حداکثر  20 گونه فیل شرو را می‌توان در رنگ و اندازه‌های مختلف یافت.

شاید فیل‌ شروها بامزه‌ترین «Small 5» آفریقا باشند. اندازه آن 260 میلی‌متر است و دم آن بلندتر از طول سر و بدن است و وزن آن حدود 60 گرم است.

پرندگان در کنیا

وقتی مردم به آفریقا فکر می‌کنند بلافاصله دشت‌های ساوانا و حیوانات بزرگ شکار را در حال پرسه زدن در میان درختان پراکنده اقاقیا تصور می‌کنند.با این حال، کشورهای آفریقایی هر یک محیط‌های منحصر به فرد و متفاوت خود را دارند، از جنگل‌های بارانی گرفته تا دشت‌ها، بیابان‌ها و جنگل‌ها. کنیا نمونه کاملی از یک کشور چند محیطی با کوه‌ها، جنگل‌ها، جنگل‌های بارانی، فلات‌ها و حتی مناطق ساحلی است. همه این مناطق برای انبوهی از گونه‌های پرندگان، پناهگاهی فراهم می‌کنند و پرنده‌ نگاران را در سراسر جهان جذب می‌کنند. پارک‌های ملی و سایر مناطق حفاظت شده حیات وحش مناطق بسیار خوبی برای جستجوی پرندگان کمیاب و هیجان انگیز هستند. برخی از گونه‌های مورد جستجو و مکان یافتن آنها فهرست شده است:
ماسایی‌مارا : پنجه بلند گلویی گلگون، زاغی
سامبورو: پرنده آفتابی درخشان نادر، خرچنگ سینه صورتی نایروبی – حماسه‌ ساز شمالی، پنجه بلند پانگانی
پارک ملی کوه کنیا: درخت زیتون، چشم سفید کوهستانی
بهترین زمان از سال برای بازدید از کنیا برای تماشای پرندگان و شکار مهاجرت هزاران پرنده از رودخانه مارا، جولای و اوایل آگوست است. در غیر این صورت، بهتر است در فصل بارانی آوریل و مه که گونه‌های پرندگان برجسته‌تر هستند یا در حدود نوامبر و دسامبر برای تولید مثل به آنجا بروید.

پرنده ملی کنیا

پرنده ملی کنیا غلتک سینه یاسی ( Coracias caudatus ) است. غلتک سینه یاسی نام خود را از غلت زدن و غواصی گرفته است. این پرنده خیره کننده دارای پرهای رنگین کمانی پر جنب و جوش است که زیبایی کنیا را نشان می‌دهد. بال‌های غلتکی ترکیبی از بنفش تیره و آبی دراماتیک با پرهای فیروزه‌ای نوک سیاه را به نمایش می‌گذارند، در حالی که قسمت پایین بدن و سینه آن‌ها به رنگ یاسی است.

ماهیان کنیا
کنیا نه تنها به خاطر حیات وحش خشکی خود، بلکه به خاطر خط ساحلی زیبا و حیات وحش دریایی در سراسر جهان شناخته شده است. اقیانوس هند آبی و پهناور با 400 مایل خط ساحلی در این کشور در تماس است و یکی از بزرگترین صخره‌های مرجانی این قاره را فراهم می‌کند. غواصی و ورزش‌های آبی در امتداد این صخره مرسوم است، با این حال، ماهیگیری در این ساحل شهرت جهانی دارد.

گونه‌های محبوب عبارتند از:

غول تروالی	شاه ماهی
باراکودا	مارلین
اره ماهی	ماهی تن

برخی از مقاصد محبوب برای ماهیگیری مومباسا و شیمونی هستند. ماهیگیری در آب‌های شیرین نیز در پیچ و خم‌های رودخانه‌ها و دریاچه‌های کنیا در دسترس است. رنگین کمان و قزل آلای قهوه‌ای در این آب‌ها رشد می‌کنند.

مارها در کنیا
کنیا مکانی فوق‌العاده برای دیدن حیات وحش و بازدید از پارک‌های ملی و مناطق حفاظت شده باورنکردنی است. حیوانات در داخل کشور، در حالی که با شکوه هستند، وحشی نیز هستند و می‌توانند بسیار خطرناک باشند. این شامل گونه های خاصی از خزندگان مانند مارها می‌شود. 171 گونه مار در این کشور زندگی می‌کنند که تعداد انگشت شماری از آنها سمی هستند و در سراسر مناظر مختلف کنیا یافت می‌شود، در اینجا لیستی از خطرناک‌ترین مارها آمده است:

پف آدر (Puff adder)

بالاتر از مامبای سیاه به عنوان کشنده‌ترین مار در کشور، پف آدر است، زیرا مسئول بیشتر تلفات انسانی در اینجا است. این مارها که به خوبی استتار  شده اند، می‌توانند یک فرد بالغ را با یک نیش بکشند.

مامبای سیاه (black mamba)

این گونه مار نیازی به معرفی ندارد، زیرا در سراسر قاره آفریقا به عنوان یکی از خطرناک‌ترین موجودات شناخته شده است. مامباهای سیاه نام خود را نه به خاطر رنگ بیرونی، بلکه به خاطر جت سیاه داخل دهانشان که در یک حمله باز می‌شود، گرفته‌اند. آنها بسیار تهاجمی هستند و می‌توانند به سرعت 12 مایل در ساعت برسند.

بوم اسلنگ ( boom slang )

این خزندگان گریزان که در بالای درختان زندگی می‌کنند، می‌توانند با سم خود آسیب جدی به بدن انسان وارد کنند، از لخته شدن خون جلوگیری کرده و منجر به خونریزی داخلی شوند.

کبرا

چهار گونه کبرا در کنیا زندگی می‌کنند، از جمله کبراهای تف کننده. خطرناک‌ترین گونه‌ی آن، کبری قهوه‌ای بزرگ است که طول آن به 15 فوت می‌رسد.